Çok ıyı tanıdıgım insanları dahi aslında tanıyamadıgımı, işleri bitince sırtını dönen insanları, bir vakıtler soylenen ve yaşanan tüm iyi herseyin aslında olmadıgını, sadece oyle sandıgımı,içini kemiren nefretin seni gece uyurken dahi yatakdan sıçratabilidiğini, nefretinin zamanla içinde kara bir kuyuya bir hiçliğe donusebıldıgını, sonra o cukura atılıp  unutulan yusufu ,yusufun  sabrını...artık hıcbırsey ıfade etmeyen yuzleri aynanda kendi yuzun...
Continue reading ...